संग्रहालयातील एक मोठा हॉल. तुडुंब भरलेला. सगळ्यांच्या नजरा एका मोठ्या लाकडी घड्याळावर खिळलेल्या. घड्याळावर सुंदर नक्षी.
जुनाट वस्तूंवर एक गुढतेची छटा येत जाते आणि तसतसं त्यांचं मूल्यही वाढत जातं. त्या मौल्यवान होत जातात. लहानपणी तर अशा जुनाट, गूढतेचं अभ्र पांघरलेल्या वस्तू परीराज्यातून आल्यात असं वाटायचं. त्यांच्यामागे अल्लाउद्दीनच्या दिव्यासारखी काही जादू लपली असेलसं वाटायचं. त्यामुळे अशा वस्तूंचं (मग ते काहीही असो) मूल्य आमच्यालेखी अनमोलच असे.
तसंच दिसणारं हे घड्याळ...
सेकंदही बराच मोठा वाटतोय. काळ मंद झालाय, एक एक पाऊल तो चालतोय. त्याच्या एका पावलामागे
ऱ्हदयाचे अनेक ठोके पडलेले..... क्षणात वाटून जातं, इथं काळ एवढा मंद, हळू कसा? आयुष्याची तीस वर्षं कशी क्षणात निघून गेली आणि इथं एक एक मिनिट जाता जात नाही. वाट पहावी लागतेय.
मृत्युशय्येवर वृद्धापकाळीही असंच असेल. काळाचं जवळ येणारं पाऊल असंच संथ पडत असेल.
पंधरा मिनिटे राहिली. मंजूळ किणकिण ऐकू येते.
आता एक अस्वस्थ शांतता पसरलीय. लोकांच्या अस्वस्थ नजरा. घड्याळातील नगारा वाजवणारा माणूस. सेकंदाच्या लयीत त्याचा हात नगाऱ्यावर पडतोय.
बरोबर तीन मिनिटे राहिली. दार उघडलं घड्याळातलं अन तिथं एक माणूस अवतरला. शंभर दोनशे लोकांची अस्पष्ट पण एका लयीत असल्यासारखी कुजबुज, आणि मग पुन्हा सगळं शांत. नगाऱ्यावरचा हात, क्षण, सेकंद, काळ सगळं शांत, मंद हळू .... अधीरता, उत्सुकता ताणली गेलेली.
बारा वाजतात. मघाचा दारात आलेला माणूस घंटेवर ठोके द्यायला लागतो. एक, दोन, तीन....
आता प्रेक्षाकांमधूनही अस्फुट शब्दोच्चार ...त्या ठेक्यांच्या लयीत. चार पाच सहा...
जणू काळ ठोके देतोय....काळाचेच तर ठोके न हे ? त्यांची लय ऱ्हदयातल्या ठोक्यांशी जोडल्यासारखी वाटतेय.
सात, आठ, नऊ, दहा, अकरा, बारा...पाहता पाहता ठोके देणारा माणूस अदृश्य होऊन जातो. संपलं सगळं. काळही असंच झडप घालत असतो न ? काळाबरोबर आपण आयुष्य मोजत राहावं, बारा वाजतात आणि
ऱ्हदयात ठोके देणारा गायब. ठोके शांत सगळं शांत.
अचानक आनंदाचे, हर्षाचे चित्कार आणि टाळ्या उमटतात. शंभर दोनशे लोकांनी एकदम व्यक्त केलेला आनंद.
हा आनंद नवा तास, नवा डाव सुरु झाल्याचा ? पुन्हा एक पासून गणना सुरु होणार म्हणून ?
मी भानावर येतो. समोर सुंदर नक्षीकाम केलेलं लाकडी गूढ घड्याळ आणि आजूबाजूला पांगत चाललेली गर्दी.....
